ملوانان مغبون كشتی زوار در رفته و پهلو گرفته در بندر یورو لیـــگ
 |
قهرمانان ما این روزها عجب مؤمنانه واپسین گام‌هایشان را در راهپیماییِ بزرگ اروپا به خانه (تورین) برمی‌دارند. از خاكستر روییدند و به خاكستر باز می‌گردند. یاد روزهایی كه یووه با استقرار بر رتبه هفتم، سری آ را به پایان می‌رسید به زودی زنده خواهد شد تا شاید روزی و جایی، یك‌بار دیگر غبار انقلابی دوباره بر شانه‌های سالخورده بانو بنشیند. آیا این پَسر‌وی یک سورپرایز به تمام معنا نیست؟ باید باورمان شود كه این بازیكنانِ سیاه و سپیدپوش همان فرزندانِ خلف بانوی‌پیر هستند؟
با خشم این روزهایمان چه كنیم؟ به مصاحبه‌های پیرلو پس از مسابقات بتازیم؟ ما كی باشیم كه بر خلاف عقیده سرمربی چیزی بگوییم! وقتی او در نهایت از کلیات راضی است ما كه باشیم كه ساز انكار را بر جزئیات بنوازیم؟ روزها به سرعت سپری می‌شوند و ما در گرداب سری آ بیشتر از پیش غرق می‌شویم؛ فینال كوپا ایتالیا هم تمسخرآمیز به ما چشمك می‌زند و ما هنوز شِمایی از فوتبالی كه پیرلو مدعی آن بود را ندیده‌ایم. پیرلو، پیرلو، ای پیرلوی مظلوم و قربـــانی. چگونه می‌توان توأمان هم عاشقانه دوستت داشت و هم از تو خشمگین بود؟ این هدیه نامرادِ چه تصمیم‌گیرنده‌ی قماربازی بود؟
تیمی كه پیش از ورود به زمین دچار اضمحلال شده چگونه باید در زمین ایفاگر نقش «موفق» باشد؟ وقتی هنوز در جزئیات بسیار كوچكی متوقف مانده‌ایم چگونه می‌توانیم به پیروزی امید ببندیم؟ وقتی هنوز نمی‌توانیم چند ضربه ساده به سمت دروازه حریف شلیك كنیم باید هم دلخوشِ بهانه‌هایی مثل بدشانسی و ... باشیم. همین سه نقطه‌‌ها هستند كه اجازه داده‌اند گربه‌هایی رام نشده اینچنین در زمین پرسه بزنند و همچنان «مُوجه» جلوه كنند.
اینك ماییم و دو سالِ از دست رفته و یك عقب‌ماندگیِ تلخ. در جستجوی بازی زیبا و جلب رضایت اغیار، سادهترین دستاوردهایمان را به تاراج گذاشتیم و به مرحله‌ای رسیدم كه كه تنها با شكست آرام می‌گیریم. پس از سالها به دیدن تیمی «بـَد» عادت كرده‌ایم و به «ناخوشایند» بودن خو گرفته‌ایم. كجاست آن شعارِ دلربایِ «تنها چیزی كه اهمیت دارد، پیروزی است»؟!
موفقیت در این شاهكارِ تراژیك حقیقتاً كار چشمگیری بود. مِن‌بعد از دیدن هیچ چیزِ دیگر در یوونتوس متعجب نخواهیم شد. بازیكنان، مربیان و مدیرانِ عزیز باشگاه! لطفاً وقتی سری آ به پایان رسید برای ما دست بزنید؛ برای هوادارانی كه ماه‌هاست زجر می‌كشند و می‌سوزند. خوشحال باشید كه استادیوم‌ها بسته هستند و شاهد بسیاری از چیزها نیستید.
* این یادداشت با الهام و تأثیر مستقیم از نوشته‌ای به قلمِ اِنریکو دَنّـا؛ شاعر، نویسنده
و روزنامه‌نگار ایتالیاییِ طرفدار یوونتوس نوشته شده است.
